در آرزوی تنهایی

دوست دارم تنهایی ام را. دوست دارم ...
در این دنیای بی تن،
در این غم های با هم،
در این تنگی
در این حصر و در این افسردگی
تنهایی ام را دوست دارم.
دوست دارم کنارِ یک گلِ تنها، یک اقاقی، یک ستاره، یک بنفشه
کنار آبِ آبی
کنار رودِ تنها
کنار شب
کنار سوسویِ چشمک زنِ شب های امروزی
کنارِ بی کناری، کنار بی کسی
کنار تن، تنها خودم، رها، آزاد و بی کس
شبی را تا سحر تنها بمانم.
دوست دارم به دور از بوق و ماشین
به دور از زنگ و آژیر
به دور از خستگی، پژمردگی، تنهای تنها
بی هیچ کس
شبی را تا سحر تنها بمانم.


تهی بودن...
تهی از آز و خیال و فکر و حرص و مال دنیا


نهان بودن
نهان از شهوت و آدم. نهان از انس و جان و هر چه دنیا


هُما بودن
رهایی! بلندی، آسمان، پرواز در سودای تنهایی

و آزادی...
چه مفهوم قشنگی است این آزادی!
و شعاری زیبا... و کلامی مانا... و کتابی کهنه... و لباسی پاره
لیک من دوستش دارم.
با تمام دوری، با تمام سختی، با تمام قید و با تمام بندش
دوستش دارم من...

و همین است مرام سخت تنهایی من!
این چار واژه
تهی بودن
نهان بودن
هما بودن
و آزادی...

این چار بی من، این چار سودای تنهایی، این چار زیبای زیبایی
این چار آرزوی مرده ی ماهای امروزی.

کاش می شد تنها بمانم.
تنهای از تن های با هم تن شده!
تنهای تنها
در این دنیای تنهایی...

دوست دارم..
دوست دارم تنهایی ام را...
گرچه می بینم خیالی بیش نیست این تنهایی!
       
                                                                                                     س. .ع . ن - اردیبهشت 1391