ایرانمان

چقدر این روزها عجیب و غریب است !
چقدر چیزها می خواهم بنویسم و نمی نویسم... از کار از تجارت از زندگی از سیاست از جامعه از ایران از آرمان ها از آینده...
چقدر حس تنهایی می کنم چقدر همه تنهاییم! چقدر با این که حس تنفر را دوست ندارم دوست دارم متنفر شوم از بعضی! باز هم می بینم متنفر از عملشان هستم خدایا سپاسگذارت هستم که کمتر می توانم متنفر شوم از کسی حتی آنان که اینگونه در تحمیر و تحمیق و تحقیر مردمانمان در تلاش اند!
چقدر سخت است نفس کشیدن در این دوران!
خدایا می بینی مردمت را! می بینی بندگانت را ! می بینی ایرانمان را! می بینی ما را! اصلا می بینی ما را !!
می بینم آنان که هدفشان مشخص نیست! می بینم آنان که مرامشان مشخص نیست! می بینم آنان که هدفشان غلط است! می بینم آینده ای که به هر سو رود مبهم تر از امروز است! می بینم ایرانی که نمی بینمش!!
در این خیال بودم که حضور او در این ایام چقدر راهگشا بود... با خود می گویم او نیست او زیر خاک است و رفته! لیک  اوست که دوباره سر بر می آورد با عکسی ماندگار
خدایا او زنده است و همواره درکنار ما
حس می کنم او نیز مانند مقتدایش علی مانند آن امیر عدل و دادگری آن مرد صراحت و صداقت راهگشای ماست
گاهی چه زیبا اینان نشانه هایی را نشان می دهند
آیا ایرانمان ایران می شود!